dka

Siemka wszystkim!! włąsnie zmieniłam sobie szablonik:) i mi sie strasznie podoba a wam??mam pytanko co zrobić zeby księga gosci działała?? cholibka bo juz kombinowałam róznie i mi niewychodzi...bbuu:( pROSZE NAPISZCIE MI!!!MUSZE dodac was do linków a nie pamietam wszytskich których miałam wiec jak cos dajcie znac i was ZAPISZE w linkach !! buziaczki koffani!!:)

Siemka Wam!! kochani te historie które tu zamieszczam nie sa o mnie ja nigdy nie miałam anoreksji i nie zamierzam jej miec choc jestem szczupła;) Historie te zamieszczam tak dla urozmaicenia:P:) pozdrawiam wsyzstkich i uwazajcie na siebie nie jest WAZNE JAK SIE WYGLADA tylko to co ma sie w swoim wnętrzu;) buziaczki;*

Sama nie wiem, dlaczego piszę ten tekst. Może chcę uchronić dziewczyny przed popełnieniem głupstwa, ktore ja sama popełniłam.

Teraz mam 15 lat, a wszystko zaczęło się w październiku 2002 roku. Nowa szkoła i otoczenie, było mi bardzo ciężko. Co było powodem tego? Nic innego, tylko to, że byłam gruba. Moim rówieśnikom zaczęło to przeszkadzać, zresztą zawsze tak było. Ciągle ubliżali mi i wyśmiewali się ze mnie. A zapewniam, że to nie jest miłe, gdy o tym pomyślę, aż robi mi się smutno. Ale ta osoba, która jest szczupła, tego nie zrozumie.

Chciałam, żeby to wszystko się jak najszybciej skończyło. Miałam za sobą wiele diet, ale żadna nie pomagała. Przyszedł taki moment, że nie mogłam znieść tych wszystkich obelg. Zaczęłam odchudzanie, ale tym razem miałam silną wolę i motywację. Z każdym dniem coraz więcej ćwiczyłam i mniej jadłam, widziałam efekty, ale nie tylko ja, zauważyła to także rodzina, znajomi i wiele innych osób. Ludzie nie poznawali mnie na ulicy. Każdy, kto mnie zaczepił, pytał się: co zrobilam, że tak schudłam?? Kosztowało mnie to dużo poświęcenia, ale było warto. Zaczęłam przyciągać wzrok najprzystojniejszych chłopaków w szkole. Odpowiadało mi to, ale odchudzałam się przede wszystkim dla siebie, żeby się dobrze czuć. Rodzice chodzili ze mną do lekarzy dwa razy w miesiącu, żeby porobić wszystkie badania, czy podczas odchudzania nie wpadłam w żadną chorobę. Martwili się o mnie, ale ja ich zapewniałam, że wiem, co robię i że dobrze się odżywiam.
Ale to nie było do końca prawdą. Nasiliły się bardzo bóle głowy, było mi cały czas zimno, chociaż inni chodzili w krótkich rękawkach. Zatrzymała mi się miesiączka. Ja na to nie zwracałam uwagi, bo najważniejsze było to, że jestem szczupła i nic się więcej nie liczyło.
Słodkiego nie jadłam wogóle, a nawet powoli przestałam jeść. Wmawiałam sobie, że mi się nie chce i tak już później zostało. Nieraz chciałam zjeść coś więcej, ale moja psychika "mówiła": nie, pamiętaj o tym, że przytyjesz.
Rodzice widzieli, że jestem bardzo chuda, przypominałam szkielet. Niektórzy śmiali się nawet, że wyglądam jakbym wyszła z Oświęcimia. Mama poszła ze mną do ginekologa. Przyznalam się, że schudłam 40kg (na mój wzrost- 172cm- była to niedowaga) i że ostatnio prawie nic nie jadłam, a po jej minie widziałam, że była w szoku. Przepisała różne tabletki i powiedziała także, że jestem anorektyczką i mam wszystkie objawy tej choroby. Nawet niektóre wyniki badań zaczęły się pogarszać. Ale mi to było obojętne. Najważniejsza była zgrabna figura. Gdy stałam przed lustrem, to widziałam się grubą, ale nie dopuszczałam do siebie myśli, że jestem anorektyczką. Moim rodzicom nie było to obojętne. Zaczęli szukać pomocy u specjalistów, ale to nic nie dawało. Musiałam sama chcieć, ale ja tego nie chciałam.

Po pewnym czasie, zaczęłam dochodzić do siebie. Pokonałam chorobę dzięki rodzinie. Od tamtego czasu minęło pół roku. Nadal jestem szczupła, ale jem już normalnie. Zrozumiałam, że liczy się wnętrze czlowieka, a nie jego wygląd. Pamiętajcie, że zdrowie jest najważniejsze, bo bez niego nie jest się szczęśliwym. Mi się udało i się z tego bardzo cieszę. Ostrzegam wszystkich, żeby nie popełnili tego błędu, co ja, bo to się może źle skończyć- nawet utratą życia.

GWIAZDECZKA

Siemka wsyztskim!! Zmieniłam szablonik i wyglad bloga co prawda juz kiedys miałam taki szablonik i  podobny wystórj ale mi sie podoba a WAM??..no..mam nadzieje ze tez papa

Zbliżały się wakacje. Nie miała żadnych planów. Żaden obóz- rodzice nie mają kasy, albo po prostu nie chcą, żeby gdzieś wyjechała...

Hehehe jeszcze jej się coś stanie, zgwałcą ją, albo co. Jej rodzice bardzo się o nią troszczyli. Nigdy nie mogła zostać z nami dłużej na dworze, czy na imprezie. Mimo wszystko, była naprawdę w porządku. Trochę cicha i spokojna, ale można było z nią pogadać, a jak jej czasem odwaliło to i poszaleć, powygłupiać się.

Gdy wróciła ze szkoły (koniec roku) rodzice oznajmili jej, że jeśli chce, to pojedzie na wieś do ciotki. Była tam jej siostra cioteczna. Dagmara razem z bratem czasem tam jeździła na ferie, czy dłuższe przerwy w szkole. Nawet się ucieszyła. Nie będzie chociaż siedzieć w domu i nudzić się jak mops.

W tydzień po zakończeniu roku szkolnego pojechała z bratem. Odwoziła ich mama. Na miejscu nie obyło się bez przywitań itp. Takie rodzinne pierdoły. Brat Dagmary, Krzysiek (lat 18) cieszył się, bo będzie mógł pojeździć traktorem. On lubił takie wiejskie roboty. No i dobrze, przynamniej nie przeszkadzał dziewczynom.

Dagmara i Anka całe dnie spędzały na opalaniu się, gadaniu. Po prostu zajmowały się babskimi sprawami. Anka była o dwa lata młodsza od Dagi (17) ale to im nie przeszkadzało. Umiały się dogadać.

Pewnego dnia dom Anki nawiedzili jej koledzy. Anka się ucieszyła, Daga w sumie też, ale nie miała o czym z nimi gadać. Postanowiła, że pójdzie do ogródka i trochę się posmaży na słońcu. Poszła do łazienki przebrać się w dwuczęściowy kostium. Po chwili, jednak wróciła do pokoju siostry, żeby ta posmarowała jej plecy olejkiem. W pokoju jednak nie zastała Anki tylko jej kolegów.
- Gdzie jest Anka?- spytała
- Ania poszła do sadu, babka ją wołała.
- A może my Ci możemy pomóc?- Spytał chłopak siedzący pod oknem. Nawet podobał się Dadze, ale na codzień była dosyć nieśmiała, tylko wśród przyjaciół czuła się pewnie. Szybko jednak postanowiła sobie, że trzeba to zmienić, przecież nie może być szarą myszką przez całe swoje życie. Nie chce zmarnować sobie najlepszych lat swojego życia, musi trochę zaszaleć przynajmniej w te wakacje. Odważyła się.
- No, jeśli możesz mi posmarować plecy olejkiem...- Powiedziała z zadziornym uśmiechem.
- Nie tylko plecy mogę Ci posmarować- Odezwał się.
Oboje się uśmiechnęli. Chłopak podszedł i ponownie się jej
przedstawił
- Kamil.
- Dagmara, tzn. Daga.
Chwila ciszy. Przerwał ją inny chłopak siedzący na łóżku.
- Będziesz tak stał? Chyba o coś cię prosiła, nie?!- Trochę chyba złościła go ta atmosfera.
Kamil wziął buteleczką i delikatnie zaczął smarować plecy dziewczyny. Przeszły ją dreszcze. Pierwszy raz ktoś ją w ten sposób dotykał. Poczuła się lepiej, pewniej. Może trochę uwierzyła w siebie? Gdy Kamil skończył uśmiechnęła się do niego i podziękowała.
- Jakbyś chciała to byś mogła sama się wysmarować- Powiedział.
- Jakbym chciała- Odpowiedziała wychodząc z pokoju.

W drzwiach minęła się z siostrą. Anka jakoś dziwnie się uśmiechnęła i wyszła za Dagą.
- Wpadłaś mu w oko.
- No coś ty, ja???
- Wiem co mówię, znam Kamila już długo i wiem, kiedy ktoś mu się
podoba.
- No a nawet gdyby? Chyba mogę zaszaleć?- Spytała pewnym głosem.
- No pewnie, masz szczęście, że nie zaczepołaś Jarka, on jest mój- Powiedziała z uśmiechem.
- Ok, ok.

Rozeszły się. Daga poszła do ogrodu a Anka wróciła do kolegów.

Wieczorem, leżąc już w łóżkach.
- Gadałam z Kamilem- Szepnęła Anka
- I co z tego?- Odpowiedziała na odczepnego Daga.
- Nie interesuje cię, co powiedział?- Zdziwiła się.
- No dobra mów!
- Ok, spytałam się go wprost, czy ty się mu podobasz, a on na to, że no całkiem niezła jesteś, mogę Ci to nawet zacytować: "no niezła laska z niej, taka zadziorna, właśnie takie lubię".
- Ja?! Zadziorna, hehe a to dobre- Parsknęła śmiechem.
- No a co było z tym olejkiem?
- Nic nie było, a to, że mi posmarował plecy to nie znaczy chyba, że od razu jestem zadziora, nie?!
- No ja tam nie wiem, nie było mnie przy tym, widać tak cię odebrał. Ale to nie koniec, jutro jest dyskoteka.
- Hehe w remizie?
- Nie no, co ty. I Kamil z Jarkiem chcą nas zabrać.
- Nas?
- No nas, ciebie i mnie. Super nie?!
- No może i super, a co z ciotką, pozwoli nam?
- No i tu jest problem, moja mama nie jest do nich przekonana i dlatego będzie trzeba trochę pokłamać.
- To znaczy?
- Powiemy, że idziemy z moimi koleżankami a z chłopakami spotkamy się pod klubem, co ty na to?
- No ok.

Następnego dnia przyjechała cała ekipa Anki. Wszyscy na rowerach. Dziewczyny akurat siedziały przed domkiem i słuchały muzyki.
- Witamy szanowne panie!- Powiedział Kamil, robiąc przy tym głupawy ukłon.
- Cześć- Odpowiedziały chórem dziewczyny.
- No i jak z naszą propozycją? Idziecie? Inni też idą, będzie świetna zabawa
- Najpierw musze pogadać z matką - odpowiedziała.
- Ok. tylko daj znać wcześniej
- Dobrze, zadzwonię do ciebie albo do Jarka i powiem, co i jak.

Zaczęli rozmawiać. Daga poznała jeszcze parę osób. Wydali jej się całkiem sympatyczni. Nie myliła, bo byli naprawdę w porządku. Coraz bardziej przekonywała siędo Kamila. Był dowcipny, po prostu dusza towarzystwa, ale nie to żeby nie umiał być poważy, nie. On był po prostu idealny. W pewnym momencie odszedł bardziej na ubocze, tam gdzie stała Daga.
Zagadał do niej. Rozmawiało całkiem nieźle. Umieli się dogadać, mieli jakąś rzecz wspólną, ale Daga jeszcze nie wiedziała, jaką. Przez te kilka minut dowiedzieli się o sobie prawie wszystkiego. Ich rozmowa była płynna, nie było tej irytującej ciszy, co chwile. Umówili się na wieczór.

Ciężka rozmowa z ciotką była już za dziewczynami. Pozwoliła im iść. Cieszyły się jak małe dzieci, które dostaną paczkę cukierków. Daga cieszyła się chyba bardziej niż Anka, była pewna, że ta noc będzie najlepszym przeżyciem w jej nudnym życiu.

Spotkali się o 21. Anka od razu zaczęła się całować z Jarkiem. Daga poczuła się niezręcznie, Kamil też nie bardzo wiedział, co ma zrobić. Żartem zakończył te ich obmacywanki. Gdy byli na miejscu, zamówili piwo. Kamil był już pełnoletni, a Jarek- w wieku, Dagmary. Byli tam też inni znajomi Anki. Wszyscy świetnie się bawili. Nawet Daga, zawsze skryta, cicha zaczęła szaleć na parkiecie. Świetnie tańczyła.

Po jakimś czasie Kamil poprosił ją, żeby z nim wyszła na chwile na powietrze. Bez wahania rzuciła się za nim w tłum, przedzierając się do drzwi. Stanęli z boku, tak, aby nie rzucać się w oczy. Kamil zbliżył się do niej i znienacka pocałował. Przygotowany był na to, że Daga zaraz, albo ucieknie, albo przyłoży mu w policzek. Nic takiego się jednak nie stało. Spojrzała na niego takim niewinnym wzrokiem. Jak mała dziewczynka. Patrzyli tak na siebie przez chwilę. Daga zbliżyła się do niego i zaczęli się całować. Daga poczuła, co to naprawdę jest namiętność. Miała już kiedyś chłopaka, ale to, co było z nim nie można było porównywać do tego, co czuła z Kamilem. Czuła się tak bezpiecznie. Wtuliła się w niego. Stali tak dosyć długo, gdy postanowili wrócić do środka. Reszta nocy minęła im bardzo szybko.

Następny dzień dziewczyny przespały. Były zmęczone i bardzo szczęśliwe. Wieczorem przyjechali chłopcy. Anka z Jarkiem siedli w pokoju wtuleni w siebie. Kamil zabrał Dagę na spacer.

Szli polnymi ścieżkami. Byli szczęśliwi. Dagmara po raz pierwszy była szczęśliwa, tak naprawdę szczęśliwa. Usiedli na środku łąki. Rozmawiali o życiu, o nich. W pewnym momencie Daga zauważyła spadającą gwiazdę, obydwoje położyli się, wtuleni w siebie obserwowali niebo. Kamil pocałował ją w czoło, tylko po to żeby wiedziała, że jest przy niej, że jej nie opuści. Zaczęli się całować. Kamil zaczął rozpinać Dadze bluzę a potem sam zdjął koszulkę. Dziewczyna nie wiedziała, co ma robić czy przerwać to, czy dać się ponieść namiętności. Wybrała to drugie. Była zakochana, szczęśliwa i pragnęła tego, jak jeszcze nigdy niczego. Leżeli na w pół nadzy pośród zielonych traw i pachnących kwiatów. Kamil delikatnie dotykał palcami jaj ciała. Powoli zdejmował jej stanik, potem zaczął lizać jej ciało schodząc coraz niżej, niżej aż doszedł do majtek. Zsunął je powoli nie przestając dotykać językiem jej ciała. Daga była podniecona, Kamil zresztą też. Zaczęła jęczeć z rozkoszy, gdy zaczął ją całować, gdy docierał do każdego zakamarka jej ciała.
W końcu wszedł w nią. Jęknęła z bólu. Coś w niej pękło. Gdy było już po wszystkim czuła się świetnie, wiedziała, że kocha Kamila i chce z nim być już zawsze.

Było już dosyć późno, gdy wróciła, Anka zagadała ciotkę i jakoś się Dadze upiekło. Anka domyśliła się, co zaszło, upewniła się, gdy zobaczyła czerwoną plamę na bluzie Dagi. Chciała jakoś o tym z siostrą pogadać, ale nie umiała zacząć rozmowy.

Rano Daga skarżyła się na ból brzucha.
- Ja wiem, dlaczego cię boli - zagadała Anka, gdy leżały na kocu
w ogródku.
- No, dlaczego?!- Spytała niechętnie Daga.
- Wczoraj z Kamilem to było coś więcej niż spacer, prawda?
- Yhy- Uśmiechnęła się.
- No to, na co czekasz? Opowiadaj!
- Co ja ci mam opowiadać? Kamil jest cudowny i nie żałuje tego, co się stało, ale jeśli ty piśniesz komuś słowo, nawet Jarkowi, to cię zatłukę!!!- Warknęła
- No, co ty, pewnie, że nie powiem, będę milczeć jak grób!
- Dzięki.
- Za co?
- Za to, że poznałaś mnie z nim, i wogóle za to, że jesteś i że mogłam tu przyjechać, dzięki!- Siostry się przytuliły.
Gadały jeszcze pół dnia o tym i o tamtym, o różnych rzeczach.

Powoli zbliżał się dzień wyjazdu, Daga musiała wracać do domu. Im bliżej tego dnia, tym częściej płakała. Nie chciała wyjechać, ale nie mogła przecież też zostać. Te wakacje były dla niej szczególne. Dziękowała Bogu za to, że mogła tam przyjechać.

Przyszedł też dzień pożegnania z Kamilem. Długo siedzieli trzymając się za ręce i nic nie mówiąc. Wiedzieli, że tak musi być i że nic na to nie poradzą.

Oni naprawdę się kochali, hmmm, ale czym jest miłość? Umówili się, że rozstaną się, bez żadnych zobowiązań, żeby potem się nie ranić.

Dzień wyjazdu przyszedł szybciej, niż by się wydawało. Znowu uściski, pocałunki i to ostatnie spojrzenie. Daga długo spoglądała w piwne oczy Kamila, pożegnali się, uściskali się i obiecali napisać. Daga całą drogę przesiedziała z nosem przyklejonym do szyby, patrzyła na mijający krajobraz. Już tęskniła.

Minął miesiąc. Dostała list od Kamila, oczywiście odpisała. To trwało jakieś 3 miesiące. Potem Daga dostała list od Anki. Trochę ją to zdziwiło, bo nigdy Anka do niej nie pisała. Siadła w pokoju, otworzyła kopertę. Były tam dwie kartki. Daga przeczytała jedną, zaczęła płakać. Nie mogła się uspokoić, wciąż pytała, dlaczego? Potem wzięła drugą kartkę:

Kochana!
Jeśli czytasz ten list to znaczy, że już jest po wszystkim. Chcę tylko żebyś wiedziała, że cię kocham i to bardzo, tęsknię i czekam na ciebie tu, gdzie teraz jestem. Mam nadzieję, że długo nie będę musiał czekać, bo już zbyt długo czekałem i to mnie wykończyło.

Kocham Cię, Kamil.


Kamil popełnił samobójstwo, nie mógł dłużej czekać na spotkanie
z Dagmarą, tak mocno ją kochał. Daga też go kochała i też tęskniła. Była sama w domu. Poszła do kuchni. Z szafki wyjęła ostry nóż. Bała się, bała się bólu. Wróciła do pokoju, położyła się na łóżku. Ostrzem noża przejechała po wewnętrznych stronach nadgarstków. Poczuła ból, zrobiło się jej zimno. Zamknęła oczy...